Zum Hauptinhalt springen

S Christchindli und de Samichlaus

Es dunklet scho im Tannewald
Und schneielet ganz lisli.
Was isch das für es Liechtli det
I säbem chline Hüsli?

Da isch de Samichlaus deheim
Mit sine guete Sache!
Er hät scho's Lämpli azündt
Und tuet grad s Kafi mache.

Da pöpperlets am Lädeli,
und s Glöggli ghört er lüte!
Jetzt weiss er scho, wer dusse isch
Und was das sell bedüte:

S'Chrischtchindli chunt na Zobig spot,
Es wird en welle stupfe,
Er müess de Sack bald fürenäh
Und sini Finke lupfe!

S'Chrischtchindli seit: „Herr Samichlaus,
E schöni Ornig händ er!
De Chrischttag stoht ja vor der Tür-
Händ Ihr denn kei Kaländer?

S brucht Wiehnachtsbäum i jedes Hus,
Für vili hundert Chinde-
Ihr müend's im Wald na schnide hüt,
De Vollmond sell Eu zünde!"

De Samichlaus stellt d'Tasse ab:
„Nor ned so gsprängt, Chrischtchindli-
Die Bäumli müend gwüss bsorget si,
Das Het no Ziit es Stündli.

Ich möcht jetz ömu na in Rueh
Mis Zobig fertig chäue-
Und wänn es Tässli gfellig wär,
So würd's mi härzli freue!"

sChristchindli lachet: „nu so denn,
Do beni ned degäge;
Es bitzli öppis warms tuet guet
Uf mine wite Wäge!

Me cha ja denn na allerlei
Abrede und usmache,
Was jedes Chind sell übercho
Vo dene schöne Sache."

Si sitzed gmüetli binenand
Im chline Stübli hine
De Vollmond zündt d Laterne a
Und lueget heimli ine;

Er loset lang am Fänsterli
Und uf der Hustürschwelle-
Wänn er nu besser schwätzte chönnt,
Er müesst mers gwüss verzelle.

von Rudolf Ziegler